Die eerste momenten vraag je je af: wat doe ik hier? Er is nog zoveel te doen op het werk. En hier zit ik, met een zware rugzak in de Schotse regen. Wat een tijdverlies! Maar op de tweede of derde dag is het er plots. Het gevoel kan je moeilijk te beschrijven. De cadans van het wandelen houdt je in de greep, de landschappen worden mooier en avontuurlijker, de stilte slorpt je op. De bekommernissen thuis lijken ver weg. Je enige zorg is: wat zal ik vanavond eten en waar zet ik mijn tent op? Zalig!
Van Milngavie naar Fort William
De West Highland Way opende pas in 1980 maar ontpopte zich snel tot een legendarische langeafstandswandeling. Niet omdat deze route zo zwaar is als de befaamde GR20 op Corsica. Of zo louterend en lang als een bedevaart naar Santiago de Compostela. Maar net omdat de route haalbaar is voor elke wandelaar die op de tanden kan bijten en door prachtig en ruw Schots landschap klieft, is ze zo geliefd.
Het pad start in het dorp Milngavie nabij Glasgow en klimt 154 kilometer naar het noorden de Highlands in, richting eindbestemming Fort William. Ongeveer 15.000 mensen per jaar volgen het hele traject, nog eens 80.000 doen er een deel van. Sommigen doen de hele trip in vijf dagen, anderen in zes, zeven, of zelfs tien dagen. Vooral in juli en augustus kan het druk zijn. ‘Druk’ in de zin dat je geregeld wel een andere wandelaar tegenkomt. Als je in mei of begin juni gaat, voel je je helemaal alleen. En de midges, lastige steekvliegjes die zich met duizenden tegelijk op elke vrij stukje huid nestelen, zijn dan nog niet actief.
De West Highland Way kronkelt zich van het urbane gebied rond Glasgow naar de romantische, beboste oevers van Loch Lomond. Voorbij dit pittoreske loch verandert het landschap. Het wordt ruwer, de heuvels worden hoger en minder groen. Je stapt door het eindeloze moeraslandschap van Rannoch Moor, beklimt de Devil’s Staircase en je eindigt met een blik op Ben Nevis, met zijn 1344 meter de hoogste top van het Verenigd Koninkrijk. Slechts af en toe kom je in een dorp of volg je een verharde straat. Het grootste deel van de weg ga je over smalle paden en is er op een vervallen cottage na geen huis te zien. Je wandelt over 18de-eeuwse militaire wegen, langs paden door valleien die de Highlanders eeuwenlang gebruiken om hun kuddes schapen naar de bewoonde wereld te drijven.
Je vindt voldoende B&B’s, guesthouses, hotels en jeugdherbergen in de dorpen om je route te plannen zonder dat je een tent moet meezeulen. Maar kamperen in de wilde, Schotse natuur is iets dat je moet gedaan hebben. Je mag hier trouwens vrij kamperen. Zie je een mooie plek in het wild, dan mag je je tent er opslaan. Een wandelkaart is handig maar het pad is over de hele lengte netjes bewegwijzerd.
Alle achtergrondinformatie vind je op www.westhighlandway.org. Je kan er ook je wandelkaart bestellen.
De voorbereiding
Travel light!
Wie echt licht wil reizen en zelfs zijn rugzak niet zelf wil dragen, kan een beroep doen op een shuttledienst en wandelen van het ene logeeradresje naar het andere. Maar de catharsis volgt pas na een beetje te hebben afgezien. Niet te veel, dus maak je rugzak zo licht mogelijk. In gespecialiseerde winkels vind je een grote keuze aan ultralichte en stevige tenten en slaapmatten en –zakken.
Bespaar op kledij: neem liever een zakje waspoeder mee dan een extra broek. Op regenkledij bespaar je best niet: een regenjas alleen is niet voldoende als het weer in Schotland tegenzit. Zorg ook voor een regenhoes voor de rugzak en een regenbroek voor jezelf. In hotels en campings onderweg vind je vaak ‘drying rooms’ waar je natte spullen te drogen kan leggen.
Probeer je rugzak onder de tien kilo te houden. Er moet nog water, extra voedsel en een kleine gascontainer mee. Dat koop je pas in Schotland zelf. In de zomermaanden neem je best een sterke anti-insectenspray en een hoofdnetje mee tegen de midges, heel kleine, vervelende, bijtende insecten. Ik ging in mei, dan valt dat nog goed mee met die rotvliegjes.
In mijn rugzak:
Smartphone, oplader en reisstekker
E-reader
Zakmes
Pet
Bankkaart, kredietkaart en identiteitskaart
Wandelkaart West Highland Way
Hoofdlamp + nieuw setje batterijen
Notitieboekje en potlood
Zakje waspoeder
Setje blarenpleisters + pijnstillers
Kookgerei: kookpot, lichte keukenhanddoek, vuurset, bestek, bord
Basisvoeding: twee builtjes rijst, poedersoep, chocomelkpoeder, krachtkoekjes, twee kant-en-klare maaltijdzakjes
Lichtgewicht handdoek
Flesje (10ml) zeep
Tandenborstel en tandpasta
Twee slipjes
Een paar kousen
Thermisch ondergoed (voor ‘s nachts)
Twee ademende t-shirts
Lichtgewicht eenpersoonstent
Isolerend slaapmatje
Lichte en warme slaapzak
Regenbroek
Pakje tissues
Kledij bij vertrek:
Stevige stapbroek
Stapkousen
Halfhoge stapschoenen
Ondergoed
Ademend t-shirt
Lichte fleece
Gore-tex regenjas
Tickets boeken
Naar Milngavie…
De Thalys bracht me van Antwerpen naar Schiphol. Van daaruit is het anderhalf uur met het vliegtuig naar Glasgow International Airport. Aan de luchthaven vertrekt er om de tien minuten een shuttlebus naar het stadscentrum en het treinstation Glasgow Queen Street. Elk kwartier is er een trein naar Milngavie.
Het traject ging heel vlot. Ik vertrok om 9u30 met de Thalys in Antwerpen en om 14u30 stond ik aan het vertrekpunt van de West Highland Way in Milngavie.
… en terug.
Van je eindbestemming – Fort William – brengt een drie en een half uur durende treinrit je terug naar Glasgow Queen Street. Hier neem je de shuttlebus terug naar de luchthaven. In Schiphol stap je eenvoudigweg weer over op de Thalys.
De tickets voor de Thalys en de vlucht koop je best op voorhand. Dat doe je met enkele muisklikken en een kredietkaart via www.b-europe.com en www.schiphol.com.
De trein in Schotland en de shuttlebus van en naar de luchthaven Glasgow International betaal je gewoon ter plaatse.
Plan je overnachtingen
Niet weten waar je die avond je tent zal neerplanten, maakt deel uit van het avontuur. Maar geloof me, na enkele nachten snak je naar een zacht bed en een warme douche. Net halverwege de tocht kom je in het dorpje Crianlarich met een zalige jeugdherberg. Een prima stop om eens degelijk te koken, een Guinness te drinken in de lokale pub, te douchen, je kleren te wassen en heerlijk te slapen. Als er tenminste geen snurker in de slaapzaal ligt. Die slaapzaal is niet meer dan een grote kamer waar drie stapelbedden staan. Toch voelt het als pure luxe.
In Fort William boekte ik voor mijn laatste nacht op Schotse bodem een kleine single room in de Bank Street Lodge. Basic, maar heel vriendelijk, proper en pal in het centrum.
Boek online via www.syha.org.uk (Crianlarich) en www.bankstreetlodge.co.uk (Fort William).
Langs de West Highland Way
Dag 1: Antwerpen-Drymen
9u43, rijtuig 18, plaats 58. De Thalys is vertrokken, netjes op tijd. Over een uur sta ik in Schiphol. Vertrekken is altijd spannend. Heb ik wel alles bij? Ben ik niets van essentieel belang vergeten? Ik heb mijn lijstje wel tien keer gecheckt maar de eeuwige twijfelaar in mij haalt op momenten als deze altijd de bovenhand. Vertrekstress, ook dat bestaat. De zoektocht naar rust lijkt nog veraf.
13u10, shuttlebus naar Glasgow Queen Street. So far, so good. Om 12u45 uur geland. Bij ons is het al een uurtje later, maar dit is Schotse tijd. Elke tien minuten rijdt er een shuttlebus van en naar de luchthaven naar het centrum. De buschauffeur geeft me een teken als we aan het treinstation Glasgow Queen Street zijn, verzekerde hij me. De bus heeft gratis wifi en overal om me heen beginnen telefoons te zoemen en piepen. Alle berichten die tijdens de vlucht niet konden gelezen worden, zijn aan een inhaalmanoeuvre begonnen. Ook ik profiteer ervan en haal mails en andere berichten binnen. Geen goed idee, besef ik al snel, want er zijn er enkele bij die om mijn onmiddellijke aandacht schreeuwen. En dat terwijl het Schotse avontuur lonkt. De busrit duurt ongeveer twintig minuten, tijd genoeg om de belangrijkste mails kort te beantwoorden.
14u14. Treinplatform 8. De trein naar Milngavie loopt Glasgow Queen Street binnen. Een tip: spreek Milngavie uit als Mulguy als je aan het loket een ticketje koopt. De getatoeëerde Schot achter het loket keek me maar vreemd aan. Pas toen ik de bestemming op het scherm met aankondigingen toonde, begreep hij het. ‘Ow, you mean Mulguy?’, in zijn sappig Schots accent. ‘That’s 3 pounds thirty, mate.’ Ik had nog de tijd om in Buchanan Street – de hoofdstraat van het winkelcentrum – in een outdoor shop een gasvulling te kopen. Dat mag het vliegtuig niet op, dus moest ik het wel hier zoeken.
21u39. Tent, Drymen. In Milngavie – Mulguy – heb ik wat extra voorraad gekocht in de supermarkt naast het station. Enkele verse appels, water, gebakken kippenreepjes en een sausje voor bij de rijst. Enkele broodjes voor morgenochtend en een potje pindakaas als beleg. Die pindakaas is een tip die ik enkele jaren geleden van een andere hiker kreeg. Het levert de nodige calorieën.
Het officiële vertrekpunt van de West Highland Way is een stenen zuil in het centrum van Milngavie. Het deed me niet veel. Allicht omdat de regen met bakken uit de hemel viel en ik zo snel mogelijk op weg wilde. Ik moest immers nog 18 kilometer stappen. Die gingen verbazend snel voorbij. De eerste kilometers door een park, dan over smalle paadjes, soms een betonnen baan. De zon forceerde zich af en toe door de donkere wolken maar de regen gaf zich niet gewonnen. Nu een druilerig spatje, dan weer met alle sluizen open. Schots weertje, zeker? Van het landschap heb ik nog niet veel kunnen genieten. Zo opmerkelijk is dat landschap trouwens nog niet.
Als eindpunt voor deze eerste dag had ik Drymen Camping aangeduid op de kaart. Volgens de website beschikt het over alle faciliteiten – toiletten, douche, drinkbaar water – en de foto’s op de site ogen zonnig en mooi. Het was een ontgoocheling toen ik rond 19 uur de modderige, aftandse camping op stapte. De ‘faciliteiten’ waren ondergebracht in een verkommerde schuur, een oude brievenbus diende als betaalloket. Vertrouwen in de mensen hebben ze hier wel, want niemand controleert of je betaalt of niet. Verkommerd of niet, ik was blij om te kunnen schuilen en zelfs een warme douche te nemen. Al kon de deur van de douche-annex-toilet niet dicht. Tussen twee regenbuien door zette ik mijn tent op en ik hing de natste regenspullen te drogen. Het warme rijstschoteltje smaakte.
Nu is de regen even stilgevallen en is het op een blaffende hond van de boerderij hiernaast na doodstil buiten. De klaarte speelt nog in de lucht en dat zal nog een tijdje zo blijven. Omdat Schotland veel noordelijker ligt, wordt het in de zomer nooit echt pikdonker ‘s nachts. De eerste dag was lang en vermoeiend met al dat reizen, en het echte Schotlandgevoel heeft zich nog niet genesteld. Ai, daar heb je het weer: enkele venijnige druppels op het tentzeil verklappen dat de hemel nog niet opgedroogd is.
Gestapt vandaag: 18 kilometer
Dag 2: Drymen-Loch Lomond
8u46, Drymen Camping. Opgestaan in de regen, dat voorspelt niet veel goeds voor vandaag. Maar met de Schotse wispelturigheid kan dat misschien toch nog goed komen. De eerste nacht in de tent viel best mee. Als een blok in slaap gevallen en pas rond 8 uur wakker geworden met het geluid van de tapdansende regen. De broodjes met pindakaas smaken me. Mijn regenjas en -broek zijn droog genoeg, maar de tent is een andere zaak. Nat opplooien dan maar en hopen dat de zon er vandaag door komt. Er staat een grote trip minstens 30 kilometer op de agenda.
12u03, St. Mocha Coffee Shop, Balmaha. De eerste kilometers door het bos boden nog wat bescherming, maar boven op de 360 meter hoge Conic Hill leek het of ik onder de douche stond. Hoofd naar beneden houden en doorstappen, meer was er niet van te maken. Maar nu is dat alweer helemaal vergeten. Ik heb de oevers van Loch Lomond bereikt in het plaatsje Balmaha – slechts enkele huizen groot – en voor mij op tafel staat een prachtig schuimende Capucino in de St. Mocha Coffee Shop. Mijn rugzak staat te druppelen aan de deur en buiten priemt de zon tussen de wolken door. De grijze lucht heeft plaats geruimd voor regenwolken met hier en daar een blauwe opening. Ik profiteer ervan om mijn tent buiten over een stoel te hangen en de wind en de weinige zonnestralen hun werk te laten doen.
Tip: Ga in de St. Mocha Coffee Shop naar het toilet. Het is het mooiste en grootste toilet dat je in lange tijd zal zien!
15u14, Rowardenan. Van hieruit vertrekt een ferry het meer over. Aan de parking is er een gebouwtje met een bank en een toilet. Hier schuil ik even voor de bui die overtrekt. Al 25 kilometer heb ik nu in de benen en ik begin het gewicht van de rugzak nu echt te voelen. Mijn smartphone is aan het opladen in het stopcontact in een hoekje en ik krijg het liedje The Bonny Banks of Loch Lomond maar niet uit mijn hoofd. Het pad kronkelt langs de oever van het loch en verwent me met pittoreske vergezichten. Na de grijze lucht en druilerige start vanochtend is het een welgekomen afwisseling. Eindelijk een echt mooi stukje Schotland om van te genieten.
O ye’ll take the high road, and I’ll take the low road,
And I’ll be in Scotland afore ye,
Where me and my true love will never meet again,
On the bonnie, bonnie banks of Loch Lomond.
19u27, oever Loch Lomond. Wat een plek! Mijn tent staat aan de oever van Loch Lomond, op een mooi stukje gras onder een boom. Het water klotst rustig tegen de rotsen onder me. Geen mens of huis in de verre omgeving. Regenwolken en zon hebben nog een tijdje geworsteld maar de regen lijkt nu helemaal de biezen te pakken. Het ‘ertussenuit’-gevoel komt om de hoek kijken. De kant-en-klare maaltijd moet kip-curry voorstellen, maar met het uitzicht dat voor me ligt, smaakt alles goed. De spierpijn neem ik er graag bij.
Gestapt vandaag: 33 kilometer
Dag 3: Loch Lomond-Crianlarich
9u15, Inversnaid Hotel. Een straffe kop koffie, daar had ik vanochtend zoveel zin in. Ik had op de kaart gezien dat ik op amper vier kilometer stappen – ‘amper’, het klinkt raar – van Inversnaid Hotel zat. En hier zit ik nu, in de lobby van dit oude, grote hotel aan de rand van Loch Lomond met een kopje koffie. Het hotel werd gebouwd in 1790 als buitenverblijf en jachtpaviljoen voor de Schotse hertog van Montrose. Koningin Victoria zou hier nog gelogeerd hebben. Om maar te zeggen: heel anders dan mijn tentje. Net als ik me afvraag of er wel gasten de weg vinden naar dit afgelegen hotel, komt er een troep Nederlandse toeristen voorbij, op weg naar een bus die net is komen aanrijden. Je vindt ze toch overal.
12u40, Beinglas Farm. Het was niet gemakkelijk om me recht te trekken uit het zachte veloers van de zetel in Inversnaid Hotel, maar de rust en de landschappen van Loch Lomond hadden me toch weer snel volledig in de ban. De tien kilometers tussen het hotel en Beinglas Farm verliepen traag. Niet moeizaam, maar traag van het genot. De cadans, de lucht, de rust en stilte, het gevoel helemaal alleen te zijn, het vleugje avontuur, de zon in mijn gezicht, vrijheid. Het kreeg me helemaal in de ban. Het mailverkeer en de mallemolen van elke dag leken heel ver weg. Into The Wild, maar dan in een heel bescheiden versie. Alleen Schotland en ik. Ik vond het jammer toen ik deze boerderij in het zicht kreeg. Nu ja, het is niet echt een boerderij. Eerder een vakantiepark met lodges, een winkeltje en een pub. Ik heb met wat te drinken en wat krachtige koekjes gekocht. Mijn voeten doen pijn, maar ik heb nog nooit zoveel zin gehad om voort te stappen.
Tip: Lees het boek Into The Wild van Jon Krakauer voor je vertrek. Je bent meteen in de juiste mood.
18u, Crianlarich. Na Beinglas Farm verandert het landschap en ruimen de vlakke oevers van Loch Lomond plaats voor stevige heuvels met een laagje sneeuw op de top. Is die top hoger dan 762 meter, dan gaat het om een corbett. Boven de 914 meter wordt een heuvel een munro. De besneeuwde toppen zijn het visitekaartje van de Highlands. Het pad wordt net als het landschap wat grilliger. Alsof dat nog niet genoeg is, kreeg ik vijf kilometer van Crianlarich te maken met een fraai stukje Schotse humor. Een voetgangerstunneltje onder de spoorlijn hebben ze ongeveer anderhalve meter hoog gemaakt. Probeer daar maar eens met een zware rugzak en pijnlijke spieren onderdoor te gaan. Niet gemakkelijk. Een laatste forse afdaling bracht me hier in Crianlarich. De jeugdherberg is een pareltje, net als de vriendelijke dame die de lakens uit de wastrommel heeft gevist zodat ik mijn kleren kon wassen. Ik heb nog net voor sluitingstijd wat ingrediënten gekocht want ik heb zin om te koken. En dan een Guinness in de pub The Rod and Reel om de hoek als afsluiter.
Een Schotse trekkersmaaltijd: bak spekreepjes in de pan en voeg er uiringen, tomatenblokjes en champignons bij. Laten nog even bakken en kruid met peper en zout. Overgiet met een scheut whisky en flambeer. Blus met room. Giet het als een sausje over spaghetti. Smakelijk!
Gestapt vandaag: 25 kilometer
Dag 4: Crianlarich-Inveroran Hotel
9u50, Strathfillan Wigwams. Op aanraden van een Duitse stapper in de jeugdherberg heb ik vanochtend mijn ontbijt uitgesteld en eerst een dik uur gestapt tot Strathfillan Wigwams. Een gouden tip! Nu zit ik op het bankje aan het winkeltje van deze camping met een warm broodje spek met eieren en een koffie erbij, met uitzicht op de heuveltoppen rondom. Heerlijk.
14u10, Bridge of Orchy. Was het de eieren met spek? De zon die van de partij was? De gele brem die hier en daar het ruwe landschap kleurde? Geen idee, maar de 15 kilometer tussen Strathfillan Wigwams en Bridge of Orchy verliepen feilloos vlot. Het winkeltje in het dorpje Tyndrum adverteerde ‘The only shop on the West Highland Way untill Kinlochleven’. En dat is minstens anderhalve dag verder, dus heb ik hier wat voorraad water, pasta, fruit en dergelijke ingedaan. Hoe dichter ik bij het einde van de West Highland Way kom, hoe meer wandelaars er opduiken. De ‘echte’, zij die ‘the whole deal’ stappen met een tent op de rug, haal je er zo uit. Ik voel me nu deel uitmaken van dit stil en select genootschap. Aan het brugje over de rivier Orchy staan enkele tenten opgesteld rond een picknickbank. Het is aanlokkelijk om mijn tent er bij te zetten, maar dan wacht me morgen een te zware trip. Nog even doorbijten dus. Vijf kilometer verder ligt het Inveroran Hotel, opnieuw een afgelegen hotel met een kampeerplaats ernaast.
18u15, Inveroran Hotel. Tent opgezet aan een riviertje op 100 meter van het hotel en nu in de kleine bar een dikke groentesoep aan het binnenlepelen. De vijf kilometer tussen Bridge of Orchy en hier was een krachtig stukje. Eerst flink omhoog in een gure en vochtige wind, dan opnieuw naar beneden tot hier. De vermoeidheid begint te wennen, het leven van een rondtrekkende kluizenaar ook. Al is het voor even.
Gestapt vandaag: 25 kilometer
Dag 5: Inveroran Hotel-Kinlochleven
12u30, Kingshouse. Ik had vanochtend de tent ingepakt en was nog maar net vertrokken, toen ik vanuit mijn ooghoek iets zag bewegen tussen het lange heidegras. Een groot rendier stond op amper 15 meter van me af, het hief zijn kop omhoog en keek me vragend aan. Achter hem verschenen er nog twee rendieren, elk met een groot gewei. Toen regende het nog niet, maar een kwartiertje later wel. En hoe. Net als ik de open vlakte van Rannoch Moor bereikte, gutste het water naar beneden. Drie uur lang. Het desolate, ongerepte gebied is zonder twijfel schitterend, maar ik kon er niet veel van genieten. Doorstappen was de boodschap. En toen ik eindelijk Kingshouse in het vizier kreeg, klaarde het op. Typisch, dacht ik. Dus nu zit ik wat op te drogen in de bar achter het hotel, speciaal ingericht voor de stappers zodat die de hotelgasten niet te veel storen. De zon schijnt buiten alsof er niets gebeurd is. Een wispelturig Schots weertje. Ik heb er vijftien kilometer opzitten en er is nog eens zo ver te gaan. Maar nu gaat het pad de Devil’s Staircase over en die naam zint me niet.
17u35, Kinlochleven. Toegegeven, ik heb afgezien. Eigenlijk is de klim naar helemaal niet zo heel hoog, maar na vijf dagen stappen eist de vermoeidheid haar tol. Toen ik de gestapelde stenen toren voor me zag, was ik meer dan blij dat ik boven was geraakt. Ik heb mijn rugzak op de keien gezet en ben daar een half uurtje blijven zitten. Gewoon wat aan het kijken naar het dal en de weg die zich naar beneden kronkelt. Ik dacht dat het ergste nu wel achter de rug was, maar de weg naar beneden was bijzonder lang. De laatste vier of vijf kilometer leek het alsof ik er bijna was, maar het pad bleef maar verder dalen. Bijna strompelend heb ik Kinlochleven bereikt en nu zit ik op het bankje van de kleine camping aan de rand van het dorp. Om te genieten moet je eerst een beetje afzien, toch? Ik kijk alvast uit naar een warme douche en wat eten. Morgen wacht me het laatste stuk. Ik weet niet of ik blij ben dat het bijna gedaan is.
Gestapt vandaag: 30 kilometer
Dag 6: Kinlochleven-Fort William
11u50, steen. Bijna halverwege, schat ik. Maar ik wil nog niet dat het gedaan is. Ik heb me op een groot, plat rotsblok gezet naast het pad en maak me sterk dat ik hier nog een uurtje of zo blijf zitten. De kant-en-klare pastaschotel die ik vanochtend in het winkeltje van Kinlochleven heb gekocht wordt mijn middageten. Vanavond plan ik een feestmaal in The Crofter Bar in Fort William. Daar ben ik eerder al geweest en ik weet wat te verwachten. De gedachte aan de sirloin steak en een pint Guiness erbij doet me watertanden. Maar toch mag dit moment hier, helemaal alleen en enkele uren stappen van de bewoonde wereld, nog even duren.
16u30, Bankstreetlodge. Ingecheckt in de hostel. Maar niet voor eerst naar het officiële eindpunt van The West Highland Way te gaan en me even op het bankje naast de bronzen stapper te zetten. Het eindpunt was vroeger net buiten Fort William, maar nu moet je helemaal de winkelstraat door om de route te kunnen afvinken van je lijstje. Slim gezien van het lokale handelaarsverbond. Fort William is een klein stadje aan de oevers van Loch Linnhe en profileert zich als de outdoor capital van Schotland. Ik merk het aan de toeristen en de outdoor shops. Heel mooi en kleurrijk zoals sommige andere Schotse vissersstadjes is het niet, maar het centrum heeft wel een zekere charme. Nu lig ik op een zacht bed, met voeten wat omhoog om de vermoeidheid te laten wegtrekken. Even rusten.
Tip: Nog een dagje over? Beklim Ben Nevis. De top van de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk -1344 meter hoog – bereik je op een dikke twee uur stappen van Fort William. Een lachertje als je de West Highland Way er hebt opzitten.
19u, The Crofter Bar. Hier ligt hij dan, de felbegeerde sirloin steak. Net iets te hard gebakken, maar toch smaakt hij me enorm. Net als het toefje erwtjes en de vijf uienringen die als excuusgroentjes aan de rand van het bord liggen. Een Guinness en een Dalwhinnie whisky erbij maakt het feestmaal volledig. De ruigte van de pub spreekt me aan. Een televisiescherm met voetbal naast een hertenkop, hevige discussies in pittig Schots aan de bar, het donkerhouten interieur. Prachtig, maar beter dan een gasvuurtje met zicht op Loch Lomond is het niet.
Gestapt vandaag: 24 kilometer
Dag 6: Fort William-Antwerpen
9u50, trein. Al om 7u42 vertrok de trein vanochtend in Fort William richting Glasgow Queen Street. Het avontuur zit erop, het vliegtuig brengt me straks terug naar huis. En naar het werk. En de mails. En de werkdruk. Maar het gevoel van absolute vrijheid, van de regen en wind in je gezicht terwijl je uren door de Schotse Highlands wroet op zoek naar een plek om je tent op te zetten, dat kan niemand meer van me afnemen. De trein brengt me trouwens door dezelfde landschappen waar ik zes dagen lang gestapt heb. Ik herken de heuveltoppen, het stationnetje van Bridge of Orchy, de jeugdherberg van Crianlarich, Loch Lomond. Ik zou er meteen opnieuw aan willen beginnen!
