Een kloeke 4×4 pick-up voert ons over de steile, kronkelende Zillertaler Höhenstrasse. Onder een ochtendzonnetje ontwaken de slaperige dorpjes Hippach, Schwendau en Mayrhofen. De Amerikaanse punkband, Dropkick Murphy’s, zorgt voor de soundtrack. Aan het stuur: Alex Ganster, geboren en getogen in de streek, gepassioneerd trailrunner, mountainbiker en skiër. En een bijzonder aangename en boeiende gesprekspartner. Op het familieprogramma voor vandaag: trailrunnen.
Trailrunners avant la lettre
Eigenlijk is trailrunning niet meer of minder dan over onverharde paden lopen. Dat kan zowel in jouw plaatselijk bos of – zoals wij nu gaan doen – in de bergen zijn. Het is alvast een pak minder saai en monotoon dan over de weg of op piste lopen. De ‘wij’ in die wagen dat is mezelf, een fervent mountainbiker en snowboarder, verliefd op bergen en outdoor. Mijn vriendin daarentegen trekt een paar keer per week de loopschoenen aan. De elfjarige dochter is een turnster en klimster, gek van zowat alle sporten, en heeft – zo zal later blijken – door de vele uren training ondertussen een ijzeren conditie opgebouwd. Het is niet de bedoeling om hier meteen vele kilometers te lopen. We zullen een korte lus lopen met een paar technische en steile stukken. We zullen veel tijd besteden aan technieken, materiaal en… simpelweg van de uitzichten genieten. En naar verhalen luisteren.
Alex Ganster: “Van kinds af was ik eigenlijk altijd in de bergen met mijn vrienden. Voor ons was dat gewoon spelen, open, ons amuseren. Op zich waren wij reeds trailrunners nog voor het zo heette. In de winter gingen we skiën en zaten we eigenlijk opnieuw in de bergen. Ik bleek wel talent te hebben voor lopen en ben dan bij de plaatselijke atletiekclub gegaan. Een aantal jaar geleden hebben enkele vrienden van een behoorlijk zwaar ongeval gehad in de bergen. Als een soort eerbetoon en ook om mijn hoofd even helemaal leeg te maken, besloot ik toen de vier omringende bergen van Mayrhofen te lopen. Ik heb een trail voorbereid en ben beginnen lopen, het was een soort loutering. En ik was meteen gebeten door het extreme van het ultra-lopen. Door deze persoonlijke uitdaging kwam ik later ook in contact met het Mayrhofen Ultraks Event.”
Materiaalcheck
Ondertussen zijn we aangekomen bij Melchboden, Schwendberg en wordt het tijd om onze loopschoenen aan te trekken. Het mag geen verbazing wekken dat de juiste schoenkeuze belangrijk is. Een goede schoen voor trailrunning biedt extra ondersteuning aan middenvoet en hiel zodat je meer steun krijgt op oneffen terrein. De zool is voorzien van een aangepast profiel voor meer grip. De meeste trailschoenen zijn wat robuuster dan gewone loopschoenen omdat ze meer bescherming moeten bieden. Dat maakt dat ze vaak ook iets zwaarder zijn. In een mini-rugzak gaan nog drinkflessen, een beetje eten en een paar telescopische stokken. Zonnecrème en zonnebril – je wilt heus geen tak of insect in je oog krijgen – vervolledigen onze uitrusting. Het is een mooie dag, we gaan nu ook weer niet zo bijzonder ver lopen, dus het regen- en/of windjasje blijft gewoon in de auto. Gewicht blijft zowel voor de competitieve loper als voor de recreant immers belangrijk.
Verbazingwekkend mooie speeltuin
We kunnen gerust stellen dat Alex elke trail hier op zijn duimpje kent. Dat is als CEO bij Rideable Trailbuilding & Consulting ook niet echt verwonderlijk. Met zijn bedrijf staat Alex in voor de aanleg en het onderhoud van mountainbiketrails en trailparks. Daarbovenop is dit gewoon zijn verbazingwekkend mooie speeltuin waarin hij reeds vele uren heeft gesleten. Wandelend, lopend, fietsend, skiënd. De trail is dan ook zorgvuldig uitgekozen voor een familie zonder noemenswaardige ervaring in trailrunning. De eerste kilometers richting Rastkogelhütte gaan eerder glooiend in een prachtige omgeving.
Echte hindernissen blijven voorlopig achterwege. De trail kronkelt eenvoudig, op en af, de zon schijnt, de sfeer is uitstekend. Het is puur genieten van zowel de fysieke inspanning als van de prachtige omgeving. “Neen, het zal niet zo eenvoudig blijven,” als een soort mantra gonst het door mijn hoofd.
Klimmen en dalen
En ja hoor, Alex houdt halt en maakt ons duidelijk dat wat volgt ideaal is om je klimtechniek onder de knie te krijgen. In een bijna verticale lijn staan er ons ongeveer 250 hoogtemeters te wachten. Alex: “Trailrunning – en al zeker de erg lange afstanden – gaat om doseren. Het is heus geen schande om beklimmingen afwisselend wandelend en lopend te doen. Je kan dan met de handen voor elke pas je op de bovenbenen afduwen. Zo spaar je veel energie en spierkracht omdat een deel van de krachten deels door het bovenlichaam geleverd wordt. Het is vaak afhankelijk van je eigen mogelijkheden en op de hele steile stukken gaat wandelen vaak even snel als lopen.”
Op de top houden we opnieuw halt, de trail vervolgt tussen een partij indrukwekkende rotsblokken en Alex wil ons verder in looptechnieken en het gebruik van telescopische stokken inwijden. Want ook dat is niet uitzonderlijk in de wereld van het trailrunnen.
Alex: “Veel mensen gebruiken hun ‘wandel’stokken enkel voor balans. Ga je echter meer en sneller lopen, dan zijn de stokken ideaal om de krachten op je benen te verminderen. Je moet ze echt als ondersteuning van je hele lichaam gebruiken, zowel in de klim als in de afdaling waar ze de druk van je knieën en heupen verminderen. Veel lopers doen in de winter aan ski-mountaineering, zij hebben een looptechniek met eerder lange passen waarbij de stokken voor balans zorgen. Ik gebruik ze liever als pure ondersteuning, vaak in technisch terrein. Je zet de stokken dan ver voor je uit en duwt jezelf als het ware naar boven. Of ondersteunt je hele lichaam in de afdaling.” En inderdaad, de stokken helpen ons beter klimmen en dalen, maar onze coördinatie en algemene fysieke paraatheid zijn nog niet op de punt om er ook daadwerkelijk sneller mee te lopen.
Een ijzeren wet zegt dat er na een klim ook een afdaling volgt. Uiteraard niet na nog een flinke strook ‘vals plat’, door Alex liefkozend ‘Schnoppa’ of Nepali flat genoemd. In de afdaling kiest onze kleine familie voor zekerheid en veiligheid. Wat wij al snel een steil obstakel vinden, vliegt Alex gewoon overheen. Hij maakt grote sprongen, raakt amper de grond en lijkt zich helemaal over te geven aan de zwaartekracht, met de armen wordt naar balans gezocht. Wij doen het iets rustiger aan en dalen op ons eigen tempo af, terug naar het begin van onze lus.
Conclusie
Bij de obligate Brettljause – schnapps inbegrepen – praten we na. Als niet-loper, heb er met volle teugen van genoten. Het feit dat je je minder focust op snelheid en tijd maar eerder op de natuur om je heen, is voor mij een doorslaggevend argument. Je geniet niet enkel van de sportieve uitdaging. Je stopt niet enkel om naar adem te zoeken of te eten. Je stopt om van het uitzicht te genieten, om de omgeving in je op te nemen terwijl je een uitdagende trail bedwingt. En neen, je hoeft helemaal geen tot op het bot afgetrainde loper met verschillende marathons op het palmares te zijn om aan trailrunning te beginnen. Trek gewoon je schoenen aan en ga lopen. En doe je dat nu op ene lusje van vijf kilometer of op een ultra van vijftig kilometer, op ieders niveau kan er gelopen en genoten worden. Mijn vriendin is helemaal verkocht, in haar hoofd borrelen reeds plannen om terug te keren. Zij wil alles weten over de mogelijke trails in en om Mayrhofen en trailrun-paradijs Zillertal. Die trails zijn er in overvloed voor alle niveaus, perfect onderhouden en aangeduid. Voor de dochter is trailrunning prima, op voorwaarde dat er Kaiserschmarrn aan de aankomst wachten.
